Gunduz, gunes ve ay O’nun ayetlerindendir, insan daglara topraga ruzgara Allah’a araliksiz olarak tesbih eden dallara, yapraklara bakiyor, gulun kokusunu duyuyor, kucucuk canlinin kalbinin attigini biliyor. Buna ragmen hala nasil oluyorda ziyan icinde olmaya devam edilebiliyor?

Cunku insan nefsi ile imtihan halindedir..

Peki, nefis temelli susturulamaz mi?

Kin, ofke haset, gecimsizlik, kiskanclik, zorluklara tahammulsuzluk, dunyanin sana vaat ettikleri ile gozlerin korlesmesi engellenemez mi?

Nefis ayni zamanda bir hayat kuvvetidir. Onunla mucadele etmek basli basina bir ibadettir. Cunku nefsin sana isteklerini dogru ve guzel gosterir.
Oyleyse ona surekli hayir demek gerek.. Nefsin kalbi esir etmesi yerine kalp nefsi esir etmeli.. Boylece onun isteklerinin tersini yaparak onun insana musallat ettigi dertler devaya donebilir.

Ama nefis kalbi esir alirsa...? Allah icin alirsa seytan yol bulup giremez..

***

Allah hic kimseye kaldirabileceginden fazlasini yuklemez. Peki yukledigini ne icin yukler?

Insan dunyaya geldiginde hem Allah’a cok yakindir, O’nun nurundan bir parcadir. Fakat ayni zamanda bu dunya icin ziyadesiyle hamdir. Dunya cilesini hamligini gidermek icin mi ceker?

Cileler insani yakar pisirir, mesele hem dunya hayatinin gereklerini yerine getirmek hemde Allah’in nuru ile irtibati koparmamaktir. Insanin cektigi cileler insani surekli Allah ile rabita halinde tutar. Onu her zaman rahmet dairesinde kilar. Zahmetsiz rahmet olmuyor. Olmuyor!